ၾကိဳက္သြားမွာပါ

သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ မိခင္တပ္ရင္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူကေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလ ေကာင္းေကာင္း၊ အသံက လည္း က်ယ္က်ယ္၊ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေျပာလြန္း ေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕နံမည္အရင္းေရွ႕မွာ အာဇာနည္လို႕ ထပ္တိုးျပီး အေခၚခံရသူ ျဖစ္သည္။ နံမည္ကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။

ဆရာၾကီးကား ရဲေဘာ္ေတြအေခၚ ဆရာၾကီး စီၾကဴ ျဖစ္၏။ ထိုစကားက အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ Company Quartermaster  ကို အတိုေကာက္ ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္ရာထူး အေခၚအေ၀ၚ အမွန္အရ ဆိုလွ်င္ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ ဒီလိုမေခၚ ဆရာၾကီးစီၾကဴဟုသာအမည္တြင္သည္။

တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီး တနည္း ဆရာၾကီးစီၾကဴကား အရာရိွမဟုတ္ေသာ္လည္း တပ္ခြဲတစ္ခြဲတြင္မူ အေတာ္ၾကီးေသာ အေကာင္ ျဖစ္သည္။ တပ္ခြဲ၏ ရိကၡာကိစၥအ၀၀ကုိ စီမံခန္႕ခြဲရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ငွားရမ္းသံုးစြဲခြင့္ရိွသည့္ အထမ္းသမား၊ လွည္း စသည္တို႕ကို ငွားရမ္းျခင္း၊ ခြဲေ၀အသံုးျပဳျခင္းကိစၥအ၀၀ကို ကိုင္တြယ္ရသည္။ တပ္ခြဲမွဴးနဲ႕ တပ္ခြဲရံုး၏ စားေရး ေသာက္ေရးကို စီစဥ္ရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ တပ္ခြဲ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကိစၥ အ၀၀တြင္ တပ္ခြဲမွဴး၏ လက္ရံုး ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ စီၾကဴၾကီးကား အဆိုပါ အခြင့္အေရး မ်ားကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်သူ ျဖစ္သည္။ ရိကၡာေ၀သည္ ဆိုပါစို႕၊ ထံုုးစံအတုိင္း တပ္ခြဲရံုးက တပ္ခြဲတစ္ခြဲလံုး အတြက္ စစ္ေၾကာင္းရံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိကၡာေ၀ စခန္းကေန ထုတ္သည္။ ျပီးေတာ့မွ တပ္စုမ်ားကို သူ႕အင္အား အလိုက္ ရသင့္သည့္ ရိကၡာကို ခြဲေ၀ေပးရသည္။ တပ္မေတာ္ ရိကၡာ ႏႈန္းထားအရ စစ္သည္ တစ္ဦးအတြက္ တစ္ေန႕လွ်င္ ဆန္ ၂၆ ေအာင္စ၊ ကုလားပဲ ၅ က်ပ္သား၊ ဆီ ၁.၂၅က်ပ္သား၊ ဆား ၀.၇၅ က်ပ္သား စသည္ျဖင့္ ငပိ၊ ျငဳပ္၊ နႏြင္း၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ သၾကား၊ ႏို႕ဆီ အမယ္ဆယ္မ်ိဳးအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာႏႈန္းထားရိွသည္။  ရိကၡာ စိုလို႕ေခၚသည့္ အသားငါး ၀ယ္စားဖို႕ အတြက္ (၁၉၈၁ခုႏွစ္) စစ္သည္ တစ္ဦးလွ်င္ တစ္ေန႕လွ်င္ တစ္က်ပ္ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား ရသည္။

ထုိႏႈန္းထားအတုိင္း တပ္စုရိွ အင္အားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရိကၡာ ဘယ္ေလာက္ ရသင့္သလဲ တြက္ဖို႕အတြက္ အစဥ္ အလာအရ သတ္မွတ္ ထားသည့္ တြက္နည္းေတြရိွသည္။မွတ္မိသေလာက္ဆိုလွ်င္ အင္အားကုိတည္ ၁.၆၂၅ ႏွင့္ေျမွာက္ လွ်င္ဆန္၊ ဆန္ကို .၀၅ ႏွင့္ေျမွာက္လွ်င္ ပဲ၊ ပဲကို ၀.၀၁၂၅ ႏွင့္ေျမွာက္လွ်င္ ဆီ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္တြက္ရေသာ လက္ရိုး တြက္နည္းေတြနဲ႕ တြက္ျပီး ခြဲေ၀ရသည္။ ရိကၡာခြဲေ၀ေတာ့လည္း ေရွ႕တန္းမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကတၱား ေတြ ဘာေတြရိွတာမဟုတ္။ တပ္မေတာ္၏ ေရွ႕တန္းခ်င္တြယ္မႈစံသည္ စစ္သည္တုိင္းကို ထုတ္ေပးထားေသာ ဟန္းေကာ ျဖစ္ သည္။ ဟန္းေကာ ဆိုသည့္ေဝါဟာရ ဘယ္ကလာသည္ကို တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဂ်ပန္စကားလို႕ လည္း ေျပာသည္။  ဟန္းေကာ ဆိုသည္မွာ သံကိုင္းပါသည့္ ေလးေထာင့္ပံုခ်ိဳင့္ ျဖစ္သည္။ စစ္သားဘ၀တြင္ ဟန္းေကာသည္ လိုရာ သံုးျဖစ္၏။ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ဟန္းေကာ၊ ေရေႏြးတည္ရင္လည္း ဟန္းေကာ၊ ထမင္းခ်က္ေတာ့လည္း ဟန္းေကာ၊ ဟင္းခ်က္လည္း ဟန္းေကာ ျဖစ္သည္။ ထိုဟန္းေကာသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ရိကၡာခ်င္တြယ္ေသာ ကရိယာလည္း ျဖစ္သည္။ ဟန္းေကာတစ္လံုးသည္ဆန္ ေလးေပါင္ျဖစ္၏။ ဟန္းေကာ လည္ပင္း အရစ္အထိသည္ ဆားတစ္ပိႆာ၊ ဆီ တစ္ပိႆာ၊ သၾကား တစ္ပိႆာ ျဖစ္၏။ ထို႕ထက္ နည္းလွ်င္ ႏို႕ဆီဘူးႏွင့္ ခ်ိန္ရသည္။ ႏို႕ဆီဘူး မရိွလည္း ကိစၥမရိွ၊ ဟန္းေကာ အလယ္အံသည္ ႏို႕ဆီဘူးတစ္ဘူးႏွင့္ညီ၍ ဟန္းေကာ အဖံုးသည္ ႏို႕ဆီဘူး တစ္လံုးခြဲႏွင့္ ညီ၏။ ဤကား ေရွ႕ အဆက္ဆက္ေသာ စစ္သားၾကီးမ်ား၏ အလိုတည္း။

ဒီလို ရိကၡာခြဲျပီ ဆိုလွ်င္ ဆရာၾကီး စီၾကဴ အခန္းက႑ ေရာက္ေပျပီ။ ဆရာၾကီးက  ရိကၡာမထုတ္ခင္ တစ္ရက္ၾကိဳျပီး တြက္ခ်က္ ထားသျဖင့္ ဘယ္တပ္စု ဘယ္ေလာက္ ရမလဲဆိုတာ အသင့္ရိွေနျပီ ျဖစ္သည္။ ရိကၡာေတြ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဟန္းေကာႏွင့္ တစ္ခါတည္း ခ်င္တြယ္ျပီး ခဲြေ၀ေတာ့သည္။ ဒီမွာ ဆရာၾကီး စီၾကဴ၏ ဟန္းေကာက စကားေျပာေလျပီ။ တပ္မေတာ္က ထုတ္ေပးသည့္ ဟန္းေကာကား အလွေသြး ၾကြယ္သည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး သဖြယ္ ျပည့္ျပည့္ ေဖာင္းေဖာင္း၊ ဆရာၾကီး၏ ဟန္းေကာကား ဇရာေထာင္းသည့္ အဖြားအို သဖြယ္ ပိန္လိန္ရံႈ႕တြ ေန၏။ ဒီဟန္းေကာကို ဘယ္တံုးကစျပီး ဆရာၾကီးစီၾကဴ ထိန္းသိမ္း ထားခဲ့သည္ဟု မသိႏုိင္။ ရဲေဘာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆရာၾကီးစီၾကဴ ရဲေဘာ္သစ္ ဘ၀ထဲက ဟန္းေကာလို႕ ဆိုသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆရာၾကီးက စိတ္တိုတုိင္း ဟန္းေကာကို တက္နင္း၊ ပိတ္ကန္သျဖင့္ ဒီလိုပံု ျဖစ္သြားရသည္ ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဟန္းေကာႏွင့္ ရိကၡာခ်ိန္တြယ္ ေပးသျဖင့္ တပ္စုေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရိကၡာ အျပည့္မရ။

ခရီး ထြက္ေတာ့လည္း ဆရာၾကီးစီၾကဴက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္စုမွဴး ေတြထက္ ပိုဇိမ္က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြ ေၾကာပိုးအိတ္ တစ္ကားကားနဲ႕ ေျပးလႊား ေနခ်ိန္တြင္ ဆရာၾကီးကေတာ့ သူ႕ေၾကာပိုးအိတ္ကို ရိကၡာေတြနဲ႕ အတူ အထမ္း သမားမ်ားနဲ႕ သယ္လာျပီး တုတ္ေကာက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တပ္ခြဲမွဴးစတုိင္ ဖမ္းျပီး ေၾကာ့ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ လွည္းေတြငွားျပီး သြားရသည့္ အခါမ်ိဳး က်ေတာ့လည္း စားျပီး ေသာက္ျပီး လွည္းေျခာက္စီး  တစ္စီး ေပါင္းမိုး ပါရမယ္ ဆိုသည့္ စာခ်ိဳးအတိုင္း ေပါင္းမိုးတတ္ ရိကၡာလွည္း ေပၚတြင္ ဆရာၾကီးက အခန္႕သား။

ရြာေတြမွာ စခန္းခ် ေတာ့ေကာ၊ လံုျခံဳေရးအရ တပ္စုေတြက ရြာစြန္၊ ရြာျပင္မွာ၊ တပ္ခြဲရံုးက ရြာထဲမွာ။ ဒီလို စခန္းခ်ျပီ ဆိုလွ်င္ ဆရာၾကီး စီၾကဴက အိမ္ၾကီး၊ ေရေပါ၊ အပ်ိဳေခ်ာရမယ္ ဆိုတဲ့ စာဆိုနဲ႕အညီ အိမ္ၾကီး အိမ္ေကာင္းမွာ ေနသည္။ သူ႕ဆင္ေျခကေတာ့ ရိကၡာေတြ၊ အထမ္းသမားေတြနဲ႕ သိမ္းရ၊ ခ်က္ရ၊ ျပဳတ္ရ ဆိုေတာ့ အိမ္ၾကီးဖို႕ လိုသည္ဆိုပဲ။ တစ္ခါ တစ္ေလ တပ္ခြဲမွဴးေနေသာ အိမ္ေတာင္ သူ႕အိမ္ေလာက္ မေကာင္း။

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆင္းစ ဒုဗိုလ္၊ လူငယ္မာန္နဲ႕ ဆရာၾကီးစီၾကဴ လုပ္ပံုကို ၾကည့္မရ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ထက္ စီနီယာ က်သည့္ တပ္စုမွဴး ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေတာင္ ဘာမွ မေျပာေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္။ ဒီလိုနဲ႕ စစ္ဆင္ေရး ႏွစ္ၾကိမ္ ထြက္ျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္လည္း ဗိုလ္အဆင့္ ျဖစ္လာျပီ။ တပ္ရင္းမွာလည္း တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္လာျပီ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြအဆို ပဲခ်ိဳး တက္လာျပီး ေျပာရဆိုရဲ၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ ျဖစ္လာသည္။

ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္စစ္ဆင္ေရး မွာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္တုိက္ ေတြ႕ရသည္။ တပ္ခြဲမွဴး ကြယ္ရာမွာ ေဆြးေႏြးရင္း ကၽြန္ေတာ္က စိတ္တိုတိုနဲ႕ ဆရာၾကီးစီၾကဴ ××× ခင္ဗ်ား တပ္ခြဲမွဴးကိုပဲ ဖားျပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႕ဆီက ဟုိျဖတ္၊ ဒီျဖတ္ လုပ္မေနနဲ႕။ တပ္ခြဲမွဴးက ေနာက္ႏွစ္ဆို တပ္ေျပာင္းရေတာ့မွာ (ထိုအခ်ိန္က အရာရိွ တစ္ဦးကို တပ္ရင္းတစ္ရင္းတြင္ ငါးႏွစ္ခန္႕သာ ထားသည္။) က်ဴပ္က တစ္ႏွစ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္ခြဲမွဴး ျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ား နာမယ္ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စကားသံ အဆံုးတြင္ ဆရာၾကီးက အံ့အားသင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ဗိုလ္ၾကီး တပ္ခြဲမွဴး ျဖစ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳက္သြားမွာပါ ဟု ခပ္ေအးေအးေလး ဆိုသည္။ သူ႕စကား အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာစရာ စကား မရိွေတာ့။ ဒါနဲ႕ပဲ လွည့္ထြက္ခဲ့ရသည္။ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့ ရုပ္ရွင္ထဲက (ကို) သုေမာင္လို လွည့္ အထြက္မွာ ခဲလံုးကို ပိတ္ကန္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပၚခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ ထိုတပ္ခြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တပ္ခြဲမွဴး မျဖစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ျခား တပ္ခြဲမ်ားမွာသာ တပ္ခြဲမွဴး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ရသည္။ ဆရာၾကီး စီၾကဴကေတာ့ သူ႕စကားအတုိင္း ဘယ္တပ္ခြဲမွဴး ေရာက္ေရာက္ အဆင္ေျပ ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ တပ္ခြဲမွဴးက ပုတီးသမား ဆိုရင္ ဆရာၾကီးက ဥပသကာ၊ တပ္ခြဲမွဴးက ညေနေစာင္းလို႕ ရီေ၀ေ၀ဆိုရင္ ဆရာၾကီးက အျမည္းအသင့္။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပ္ရင္း၊ တပ္ဖြဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ နယ္ဘက္ တာ၀န္မ်ားကို ေျပာင္းလဲ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ တပ္ရင္းရိွရာ နယ္ေျမသို႕ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တပ္ရင္းရိွရာ ျမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဌာနရံုးေလးမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ေဟာင္းမ်ားနဲ႕ ျပန္ဆံုစည္း ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆရာၾကီး စီၾကဴလည္း ပါသည္။ ဆရာၾကီးက တပ္မွ အျငိမ္းစားယူျပီး ျမိဳ႕အထြက္က ရြာေလးမွာ အေျခခ် ေနသည္။ ဟုိတံုးက အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္က ဆရာၾကီးစီၾကဴကို ၾကိဳက္သြားမွာပါ ဆိုသည့္ စကားအေၾကာင္း အစေဖာ္ရင္း ဆရာၾကီး အခုေရာ ဘယ္သူ႕ အၾကဳိက္ေတြ လုပ္ေနတံုးဟု ေမးမိသည္။ ဆရာၾကီးက ဗိုလ္ၾကီးက ခုထိ သတိရတံုးကိုး၊ ဟုိတံုးေတာ့ အဲဒီလိုေပါ့။ အခုေတာ့ ဘုရားအၾကိဳက္ပဲ ေနပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖသည္။ တကယ္လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တရားရိပ္မွာ ေနထုိင္ ေနပံုရသည္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တံတားေအာက္မွာ ေရေတြအမ်ားၾကီး ျဖတ္သန္း စီးဆင္း သြားခဲ့ျပီ။ ကၽြႏ္ေတာ္ ပင္လွ်င္ ရာထူး အဆင့္ဆင့္ တိုးခဲ့ျပီ။ ဆရာၾကီး နဲ႕လည္း မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕တံုးကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနသည့္ အခု အခံေလးေၾကာင့္ ဆရာၾကီးကို ခနဲ႕တဲ့တဲ့ ေမးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။  အခု ျပန္စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ ရင့္က်က္မႈ နည္းပါးသည့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ရွက္မိသည္။

ဒီတစ္ေခါက္ အဲဒီ နယ္ေျမဘက္ ခရီးထြက္ရင္ေတာ့ ဆရာၾကီးဆီ ၀င္လည္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ မရင့္က်က္မႈ အတြက္ ေတာင္းပန္ ရဦးမည္။ ျပီးေတာ့  ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆရာၾကီး ေျပာခဲ့သည့္ ၾကိဳက္သြားမွာပါ ဆိုသည့္ လူေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ေနရျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ပင္ အဲဒီလူေတြကို ၾကိဳက္မ သြားမိေအာင္  မနည္း ထိိန္းသိမ္း ေနရေၾကာင္း ေျပာျပ ရဦးမည္။ ရင့္က်က္ေနျပီ ျဖစ္သည့္ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ၾကီး သူတို႕ကိုလည္း မၾကိဳက္နဲ႕၊ သူတို႕ ၾကိဳက္တာလည္း မလုပ္နဲ႕၊ ဘုရားၾကိဳက္တာက်င့္၊ ျပည္သူ ၾကိဳက္တာလုပ္ဟု ျပန္ေျပာလိမ့္မည္ထင္သည္။

ရဲဲထြဋ္