တို႔လူေလးမ်ားဆိုသေလ

February 15, 2013

  ဇာတ္သဘင္ေလာကတြင္ ေဝေလေလဆိုေသာ လူမ်ားရွိရ၏။ ဇာတ္လိုက္ က(သို႔မဟုတ္)ဂိုဏ္းတစ္ခုခု၏ေခါင္းေဆာင္က သူ႔တြင္အင္အားရွိေၾကာင္းျပလိုေသာ အခါ ”တို႔လူေလးမ်ား ဆိုသေလး”ဟု ကန္႔ လန္႔ကာဖတ္လွည့္ၿပီး ေအာ္ရသည္။ ထိုအခါ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္မွရွိသမွ် လူ  ေတြက ”ေဝေလေလ” ဟုၿပိဳင္တူေအာ္ရ ၏။ ထိုလူမ်ားကား ဇာတ္စင္ေပၚ၌ အေရးပါသူမ်ားမဟုတ္။ ကန္႔လန္႔ကာေရွ႕  ပင္ထြက္စရာမလို။ ကန္႔လန္႔ကာေရွ႕က     လူေအာ္ေခၚလွ်င္ ”ထူး”ရန္သာျဖစ္သည္။    ထိုဇာတ္ကြက္ကို နမူနာယူၿပီး ဘာမွ်အေရး  မပါဘဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္မရွိဘဲ သူမ်ားေအာ္လွ်င္လိုက္ေအာ္တတ္သူ မ်ားကို ”ေဝေလေလမ်ား”ဟုေခၚစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။
တိုင္းျပည္တိုင္း တြင္ ေဝေလေလမ်ား  ရွိၾကသည္။မွန္၏သို႔ေသာ္ ေဝေလေလ  ေတြမ်ားလာလွ်င္ ေတာ့ တိုင္းျပည္ဒုကၡ   ေရာက္ဖို႔လမ္းမ်ားသည္။တိုးတက္ေသာ   တုိင္းျပည္ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ေဝေလေလ နည္း ႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္လုပ္ၾကဖို႔လိုသည္။   အထူးသျဖင့္ စည္းကမ္းစနစ္က်ဖို႔ႏွင့္တရား  ဥပေဒ လိုက္နာတတ္ဖို႔ျဖစ္၏ စည္းကမ္း    ဥပေဒမလိုက္နာလွ်င္ေတာ့ ထိုႏုိင္ငံသည္    ေငြေၾကးမည္မွ် ရွိၾကပါေစ ဗရမ္းဗတာ  ေတြျဖစ္ေနမွာေသခ်ာသည္။
ၾကည့္ရေသာျမင္ကြင္းကား ေရႊစက္  ေတာ္ပြဲခင္းႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေန၏ ေခ်ာင္းကေလာႏွင့္ ေတာင္ေပၚေဟာင္းတန္းမပါ  ျခင္းသာကြာသည္။ ဝါးတဲႀကီးမ်ား၊ဝါးဓနိ  ဆိုင္မ်ား၊ ေဆာက္ၿပီးခါစ မ်ား၊ ေဆာက္လ်က္   တန္းလန္းမ်ား၊အမိုးအကာေတာ့မတင္ၾက   ေသး၊ တိုင္အမာခံႏွင့္အမိုးအကာ ကိုဝါး  မ်ားျဖင့္အခိုင္အခံ့လုပ္ထားၾက၏ စုစုေပါင္း   တဲႀကီးမ်ားဘယ္ႏွစ္ခုမွေရတြက္၍မႏိုင္ေပ။    ဧရိယာေျမကြက္(၁၈)ဧကလံုးလံုးပါပဲ။ ”၁ဝရက္အတြင္း ဒီလိုျဖစ္လာတာပဲဆရာမ”            ”တဲေတြဆို ေတာ့ ၅ေပx၆ေပေလာက္ထင္ တာ။အခု ၁၅ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိ မယ္” ”သံုးေလးလံုးတြဲလ်က္ေတြအမ်ား ႀကီးပဲ။ေခါင္ကိုေတာ့ ခြဲထားတယ္။ တစ္ လံုးစီလို႔ထင္ေအာင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိ သာပါတယ္။ ”ဒီတဲတစ္လံုးေဆာင္ဖို႔ကုန္ က်စ၇ိတ္နည္းမယ္မထင္ဘူး” ဘယ္နည္း ပါ့မလဲ ဆရာမ၊အနည္းဆံုး ၅ေသာင္း၊ ၁ သိန္းကုန္မယ္။ဒါဆိုရင္ ဒီလိုေဆာက္ဖို႔  လက္လုပ္လက္စား ေတြ  က တတ္ႏုိင္ပါ့  မလား။ အဲဒါေျပာတာေပါ့ဆရာမရယ္။   တကယ္ေနစရာမရွိတဲ့လူေတြဟာ သစ္  စက္ေလး၊ပလပ္စတစ္ေလးေတြနဲ႔အိပ္ရာ   တစ္ေနရာသာသာပဲလုပ္ႏုိင္ၾကတာ။ အခု   ဟာက ပြဲေတာ္ႀကီး-ကြၽန္မတို႔သည္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕တြင္း၊  အမွတ္(၅)ရပ္ကြက္ကိုျဖစ္၍ကားေမာင္း  ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ေရႊလင္ပန္းရပ္ ကြက္၌ စာေပေဟာေျပာပြဲျပဳလုပ္ရန္၊ရပ္ ကြက္၏ရပ္မိ/ ရပ္ဖမ်ားကိုယ္တိုင္လာ ေရာက္ႀကိဳဆိုျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ဆရာမကို အထူးအဆန္းျမင္ေစခ်င္လို႔ဟုဆိုကာ၊ ဤလမ္းကိုျဖတ္ျပေနျခင္းျဖစ္၏။
မူလပိုင္ရွင္ရွိပါတယ္။ဦးပန္းခ်စ္တဲ့ လယ္သမားႀကီးပါ ေဟာဟိုအလယ္က အုန္းပင္စုစုေလးရွိ တဲ့ကုန္းဟာသူ႔အိမ္ေပါ့။   လယ္ ၁၈ဧကလုပ္ခဲ့တာ မိဘလက္ငုတ္ ပဲ။အဲဒါကိုစက္မႈဇုန္စီမံကိန္းဆိုၿပီး သိမ္း တယ္။ အႏွစ္ ၂ဝၾကာတဲ့အထိဘာမွ မ လုပ္ျဖစ္ဘူး။မူလပိုင္ရွင္ကလယ္စိုက္တယ္။    အခုေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္  မသိဘူး။ ဒီတဲႀကီးေတြဝုန္းဆိုလာေဆာက္    ၾကတာပဲ။ ”တားတဲ့လူမရွိဘူးလား”
”တားတာေပါ့ဗ်ာ၊ဒါေပမယ့္တားတဲ့  ရဲေတြကို ဝါးလံုးရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ဝိုင္း႐ိုက္  ၾကတာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွဴး လည္းဒဏ္ရာရ သြားတယ္”
ကြၽန္မရင္တုန္သြားရ၏။ ဒါမင္းမဲ့ စ႐ိုက္ပဲ။ ဒီလုိ လုပ္ခြင့္ရွိသလား။ ဦးေခါင္း   ထဲမွာ ဆူေဝေနသည္။ ညေန ေမွာင္ရီရီ ထဲမွာ ေဆာက္လက္စမ်ားသယ္ၾက၊ထု ၾက၊ ေျပာၾကဆို မိန္းမအသံမ်ားက ခပ္ က်ယ္က်ယ္။ ”ေရႊလင္ပန္းဖက္မွာက ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးကတည္းက က်ဴးလာၾကတာ ဆရာမခဏေနျမင္ရပါ လိမ့္မယ္။ကြန္ကရစ္လမ္းကိုေမးတင္ၿပီး      အခိုင္အမာေဆာက္ၾကတာ တံေပါင္း ၁ဝဝဝေက်ာ္တယ္။ မီးစက္ေမာင္းေပးတဲ့     သူေဌးရွိတယ္။ အိမ္ခပ္မ်ားမ်ားမွာTV ေတြနဲ႔ဗ်။ဒါ ဆင္းရဲသားေျမမဲ့ယာမဲ့ေတြ မဟုတ္ဘူး။ေငြထုတ္ေပးတဲ့ရွိလူရွိရမယ္”
”ဘယ္က ေရာက္လာၾကတာလဲ”
”ဧရာဝတီတိုင္းအမ်ားစုပဲ”
”ဘာလုပ္လုပ္ၾကတာလဲ”
”ဒီမွာက အလုပ္ေပါတယ္ေလ၊အလုပ္  ၾကမ္းေပါတယ္။မအူပင္ဟိုဖက္က ရြာတစ္  ရြာဆိုရင္ ရြာလံုးကိုေပ်ာက္သြားတာ။အ ကုန္ဒီေရာက္လာၿပီ။တစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္  ဗ်။ သမၼတႀကီးက ဧရာဝတီတိုင္းသားတဲ့    သူတို႔လုပ္လို႔ရတယ္ေပါ့။တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့   ဟိုပါတီမဲႏိုင္ၿပီ၊တို႔အားလံုး ဒီမိုကေရစီရ ၿပီတဲ့။
”အေရးမယူဘူးလား”
”ဧည့္စာရင္းမတုိင္။ ဧည့္စာရင္းအေရး  မယူ။ဘယ္လိုသေဘာတူညီမႈနဲ႔လက္ခံ ထားလည္း ကြၽန္ေတာ္ တို႔မသိ”စတုတၴ မ႑ိဳင္တာဝန္ကိုသာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါ သည္။ ကြၽန္မတို႔စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ   အပင္ပန္းခံသြားေနၾကေသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္ထဲတြင္ ကြၽန္မတို႔ မသိေသးေသာအရာ      မ်ားကို ေဒသခံမ်ားထံမွ သင္ယူရန္ဆို ေသာ အေရးႀကီးသည့္အခ်က္ပါ သည္။    ျပဳျပင္သင့္ေသာကိစၥမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး   မ႑ိဳင္က အေရးယူႏုိင္ရန္ ကြၽန္မတို႔တင္  ျပရန္သာ တာဝန္ရွိသည္။
”ကြၽန္ေတာ္တို႔စာေပေဟာေျပာပြဲ   လုပ္ခ်င္တာက လူငယ္ေတြကိုအသိအျမင္   ဒုကၡေရာက္တာ လို႔ခံယူတယ္။ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ကေလးေတြကို မညံ့ေစခ်င္ဘူး။အဲဒါ     ဆရာမတို႔က သင္ေပးပါ။ အသိပညာ၊စာ ေပပညာပဲေပးၾကပါ။ မလံႈ႕ေဆာ္ပါနဲ႔။ ႏုိင္ငံေရးလႈံ႕ေဆာ္ဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။အား လံုးခံစားရၿပီးသားေတြပဲ။မဆြၾကပါနဲ႔ ေတာ့။ ဆြခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဓားနဲ႔ေသနတ္   သာေပးလိုက္ ေတာ့။
ရပ္မိ/ရပ္ဖတစ္ဦး၏ ရင္ကြဲသံကို  ကြၽန္မနားလည္ပါသည္။ သူတို႔လူေတြ  အေၾကာင္းသူတို႔အသိ ဆံုးျဖစ္ပါ လိမ့္မည္။ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္ေသာအရာကိုကြၽန္မတို႔သေဘာေပါက္ဖို႔  လိုပါသည္။
လြတ္လပ္၍ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းျဖစ္လာ  ေသာ အခြင့္အေရးကို ကြၽန္မတို႔ျမတ္ႏိုး  စြာေထြးေပြ႕ ထားရပါလိမ့္မည္။ေရရွည္  ေအာင္ထိန္းၾကရပါလိမ့္မည္။ဇာတ္စင္ ေနာက္ ကန္႔လန္႔ကာ အကြယ္မွေန ၍ လူလံုးျပရန္မလိုဘူးဆိုၿပီး အေရွ႕ကေအာ္ တိုင္း ”ေဝေလေလ”ဟု အသံကုန္ဟစ္ ေန  ၾကသူမ်ားကို ကြၽန္မတို႔ ”သတိ”ထားၾက ရပါဦးမည္။

ေရႊကူေမႏွင္း