လူမသိတဲ့ (၃) နာရီ

ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ေန႔ကလူမသိတဲ့ (၃) နာရီၾကာအျဖစ္ပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။ ယခုႏွစ္မိုးရာသီဇာတိေျမ အျပန္မွာထူးထူးျခားျခားမိုးမ်ားတာေၾကာင့္ မႀကံဳစဖူးေရႀကီးမႈနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဘီးလင္းၿမိဳ႕ အပါ အဝင္ မြန္ျပည္နယ္တစ္ခုလံုးနဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ေတြမွာစိုးရိမ္ေရမွတ္ ဆိုၿပီးေျပာေနတာေတြ ရွိေပ မယ့္ စိုးရိမ္ေရမွတ္ဆို တာ ဘယ္အမွတ္လဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔မႀကံဳရေသးေတာ့ မသိေသး ပါ ဘူး။  ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းၾကားက အရွည္ဆံုးတံတားက်ိဳးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ အျပန္ လမ္း မွာတံ တားျဖတ္တုိင္းရင္တထင့္ထင့္နဲ႔ပါပဲ။ စစ္ေတာင္းတံတားေပၚ အေရာက္မွာစစ္ေတာင္းျမစ္ ကို ျမင္ရ ခ်ိန္မွာေသြးပ်က္စ ျပဳလာပါတယ္။ စစ္ေတာင္း ျမစ္ေရက ေနာက္က်ိေနၿပီး အပ်က္အစီးေတြ ျမစ္ထဲ မွာေမ်ာေနပါတယ္။ ကားဆရာကလည္းမိုးသည္းလြန္း တာေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းေလး ပဲေမာင္းေနေတာ့  ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တဲ့လူအတြက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ၾကာေနခဲ့ပါတယ္။ သိမ္ဇရပ္ေရာက္ခ်ိန္ တံတားသစ္က ျဖတ္ေတာ့လည္း ျမင္ကြင္းေတြကစိုးရိမ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ိဳက္ထိုေက်ာ္ လာၿပီးမွာကားလမ္းေတြကပိုဆိုးလာပါတယ္။ လမ္းေတြမွာေရေက်ာ္တာေၾကာင့္ စက္ပယာကအၿမဲလိုလို ကားေပၚနဲ႔ ကားေအာက္ ေျပးဆင္းလိုက္ ေျပးတက္လိုက္နဲ႔ ကားဆရာကို ဆရာျပန္လုပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ မိုင္တိုင္ ၁၂၇အေက်ာ္မွာ ဘီးလင္းေခ်ာင္းေရေတြကကားလမ္းအေပၚ အေတာ္ေလးေက်ာ္ေနတာကိုစၿပီးေတြ႔ရပါတယ္။ ေရွ႕မွာကားေတြတန္းစီေနလို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားလည္းတန္းစီလိုက္ရပါတယ္။ တံတား ေၾကာင့္လား၊ လမ္းေၾကာင့္လားဆိုတာ ကားေပၚ က လူေတြရဲ႕တီးတိုးၿငီးသံတခ်ိဳ႕ ၾကားရပါတယ္။ ေနရာက လမ္းကေရေက်ာ္ေနက်ဆိုတာ သိေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ထိေက်ာ္ေနလဲဆိုတာမခန္႔မွန္းနုိင္ေသးပါဘူး။ မိုးရြာေန လို႔ ေအာက္မ ဆင္းနုိင္ေပမယ့္ ကားျပတင္းကေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိတဆံုးကကားတန္းႀကီးပါပဲ။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာဆိုဖာေပၚမွီၿပီး ျပန္ထိုက္လိုက္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကားေရြ႕သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရၿပီးက်က္သီးေမြးညွင္းမ်ားက ထမိပါတယ္။ တကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနတဲ့ စစ္သားေလးေတြကမိုးရြာထဲမွာရပ္ၿပီးကားေတြကိုလမ္းျပေပးေနၾကတာပါ။ စစ္သားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မိုးကာေလးေတြ မလံု႔တလံုဝတ္ထားေပမယ့္ တကိုယ္လံုးကေတာ့ ရႊဲရႊဲစို ေနပါတယ္။ ေရေၾကာင့္ လမ္းတလမ္းလံုးဘာမွမျမင္ရပါဘူး။ စစ္သားေလးေတြ က လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ရပ္ၿပီးလမ္းမျမင္ပဲဆက္ေမာင္းသြားရင္ ကားေခ်ာက္ထဲကိုက်သြားမည္ျဖစ္လို႔ လမ္းကို ျပေပးထားပါတယ္။ စစ္သားေလးေတြ လမ္းမျပရင္ လည္းကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီးေဘးကေျမာင္းထဲကိုထိုးက်တာနဲ႔ လမ္းတစ္ လမ္းလံုး ပိတ္ေနေလာက္ ပါၿပီ။ မိုးရြာထဲကမိုးေရထဲမွာလမ္းႏႈတ္ခမ္းေတြကို နင္းၿပီးရပ္ေနတဲ့ ေရထဲက              စစ္သား ေလးေတြရဲ႕ ၾကားထဲမွာကားေတြကတစ္စီးၿပီးတစ္စီး ေမာင္းေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကားေတြ ေရွ႕ဆက္မရုန္းနုိင္ ခ်ိန္မွာစစ္သားေလးေတြကဝိုင္းတြန္းၾကျပန္ပါတယ္။ ကားကပံုမွန္ခ်ိန္ထက္ ပိုၾကာေနတာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးကိုကိုက္ရင္း မွန္ကေနအျပင္ကိုေငးၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးေပၚမွမိုးေရစက္မ်ားကို သုတ္ၿပီးေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ စစ္သားေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာခံစားမႈတစ္မ်ိဳးရလိုက္ပါတယ္။ ေန႔လည္တစ္နာရီထိုးေနပါၿပီ။ စစ္သားေလးေတြၾကည့္ရတာ ဘာမွစားရေသးဟန္မတူ။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိသလိုမိုးလံုကားထဲကစိုဖာေပၚမွာထိုင္ၿပီးေပါင္မုန္႔စားျပမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီးရွက္မိပါတယ္။ မိုးနဲနဲ စဲတာနဲ႔ မွန္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီးဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ပါတယ္။ စစ္သားေလးေတြကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားဟန္မရွိ။ အထက္ကခိုင္း၍လုပ္ရသည္လား?၊ တာဝန္အရေၾကာင့္လား? မသိရေပမယ့္ ကားတစ္စီး ၿပီးတစ္စီးရဲ႕ ဘီးေတြကိုေသခ်ာစူးစိုက္ၿပီးၾကည့္ေနၾကၿပီးတစ္စီးရပ္သြားတာႏွင့္ ဝိုင္းတြန္းၾကတယ္၊ ေရထဲက တက္သြားမွ စိတ္ခ်သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္တစ္စီးကိုဆက္ၿပီးအာရံုစိုက္ေနၾကတယ္။ေရထဲကေနလမ္းေပၚ ကားေရာက္လာေတာ့မွ ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုးကေရျပင္ႀကီး ျဖစ္ေနမွန္းသတိထားမိပါတယ္။ ဘီးလင္းၿမိဳ႕လမ္းအား လံုးနီးပါးကေတာ့ ေရကခါးတစ္ဝက္ေက်ာ္အထိကိုတက္လာၿပီးအိမ္ေတြလည္းျမဳပ္၊ ကားေတြလည္း ေရေမ်ာ ကုန္ပါတယ္။ ကားကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ဆက္ၿပီးေမာင္းေနဆဲ ျဖစ္သလိုမိုးကလည္းသဲေနဆဲပါပဲ။ ခ်မ္းလာ တာေၾကာင့္ အက်ီအိပ္ထဲကိုလက္နႈိက္လိုက္ေတာ့ စားလက္စေပါင္မုန္႔ကိုစမ္းမိခ်ိန္မွာခုနက ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္ မိျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔မရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ ၃ နာရီေလာက္ ျမင္ခဲ့ရေပမယ့္ ေနာင္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ထိတုိင္ ေမ့နုိင္မယ္မထင္ပါ။ ေနာက္တေန႔သတင္းထဲမွာထုိင္းနုိင္ငံကဆည္ေဖာက္ခ်လို႔ ေသာင္ရင္းျမစ္ ေရႀကီးတာကို ထုိင္းနုိင္ငံက ေထာက္ပံ့တယ္ဆိုၿပီးဝတ္စံုအျပည့္ဝတ္ထားတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရး သမားေတြကို ဂ်ာနယ္တခ်ိဳ႕မွာေတြ႔ရ ပါတယ္။ ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္လမ္းေပၚ ဘီးလင္းနားကမိုးကာတစ္ပိုင္းနဲ႔ စိုရႊဲေနတဲ့ စစ္သားေလးေတြ ပံုကိုေတာ့ ဘယ္ဂ်ာနယ္မွာမွမေတြ႔ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေၾကာင့္ ရင္နာစရာ ေကာင္းတဲ့ အေမ့ခံပံုရိပ္တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါတယ္။

တင္မင္းထက္(UCSY)

ျမန္မာ့လင္းေရာင္ျခည္