ကြၽႏု္ပ္တို႔အတြက္

(Written By - တင္ယုႏြယ္)
"ေဟ့ ဒီမွာ မိနစ္ပိုင္းေလးပဲရွိေသးတယ္ Like ၁၇ ခုေတာင္တက္လာတယ္"
"ေအးဟုတ္တယ္ေနာ္"
ေနဦး ဒီမွာစုေပါင္း႐ိုက္ထားတဲ့ပံု ရွိေသးတယ္။ တင္လိုက္ဦး"
"ေအးတင္လိုက္မယ္ Like ဘယ္ေလာက္ရမလဲ မသိဘူးေနာ္"
ညေနခင္း အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္ေလး၊
 ေကာင္မေလးခုနစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ အုပ္စုေလးက ေျပာတာကို လွမ္းၾကားမိပါတယ္။ ၾကားမိလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီအုပ္စုေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ Touch Screen အေကာင္းစား ဖုန္းေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ေခါင္းေလးေတြပူးၿပီး အြန္လိုင္းေပၚ သူတို႔တင္လိုက္တဲ့ပံုေလး ကိုအလု
အယက္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ေနာက္ လူမႈကြန္ရက္မွာေတြ႕လိုက္ရတဲ့ တစ္ကြက္ကာတြန္းသ႐ုပ္ေဖာ္ထားရာမွာ အသုဘလိုက္ပို႔ရင္း ေနာက္ခံသခၤ်ဳိင္းျမင္ကြင္းနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလးမ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ selfie ပံုတင္တာကို သရုပ္ေဖာ္ထားတာပါ။ ပံုေလးကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာသတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတာကေတာ့ selfie ပံုကုိ တစ္ေန႔ရာခ်ီ႐ိုက္ကာ ကိုယ့္႐ုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး မေက်နပ္ဘဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါရတယ္ဆိုတဲ့သတင္းတစ္ခုကိုလည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ နည္းပညာေခတ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ႐ိုက္ဖို႔ ေမာ္ဒယ္ျမင့္ဖုန္းေတြမွာ front camera ေတြနဲ႔ပါလာျပီျဖစ္သလို နဂိုရွိရင္းစြဲထက္ ပိုမိုၾကည့္ေကာင္းဖို႔ ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္ေတြအသံုးျပဳကာ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ မွတ္တမ္းတင္လာႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတဲ့ပြဲမွာ အမွတ္တရဓာတ္ပံု႐ိုက္တာကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ၃၆၀ ဒီဂရီ ကင္မရာေဆာ့ဖ္၀ဲလ္ပါတဲ့ဖုန္းနဲ႔ပဲ ႐ိုက္ဖို႔ေျပာသလို ဘယ္ဖုန္းအမ်ဳိးအစားရဲ႕ ၃၆၀ ဒီဂရီ ကင္မရာေဆာ့ဖ္၀ဲလ္က ပိုလွတယ္ဆိုၿပီး အဲဒီဖုန္းနဲ႔ပဲ႐ိုက္ေပးဆိုကာ ႐ိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ပံုေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ဘာသာ သေဘာက်ေနပါတယ္။ ႐ိုက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနလဲဆိုၿပီး အခ်ိန္နဲ႔တစ္ေျပးညီ အြန္လိုင္းမွာ မွတ္တမ္းတင္ပါေတာ့တယ္။ တျခားသူေတြ ေျပာဆိုေနတာ တစ္၀က္ေလာက္ေရာက္မွ ဘာေျပာေနၾကတာလဲေမးၿပီး ျပန္ေျပာခိုင္းပါတယ္။

လက္ရွိမွာလည္း ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးလိုၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ အမ်ားစုဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ရင္း၊ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း၊ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးေတြနဲ႔ အြန္လိုင္းအသံုးျပဳမႈကို ေနရာစံုမွာေတြ႕လာရၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအသံုးျပဳၾကသလို အလုပ္ကျပန္လာ၊ ေက်ာင္းတက္ျပန္လာၿပီး မိသားစုေတြစံုခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ေတြပါမက်န္ ဖုန္းေလးတကိုင္ကိုင္နဲ႔ အြန္လိုင္းဆက္အသံုးမပ်က္တာေၾကာင့္ မိသားစု ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုခ်ိန္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာဆို ခင္မင္ေနထိုင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ တစ္ဦးတည္း သီးသန္႔ေနထိုင္ေနသလိုေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အသိသူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ဖုန္းမယူလာဖို႔နဲ႔ ယူလာရင္လည္း အြန္လိုင္းမၾကည့္ေၾကး သတ္မွတ္ထားတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

ကမၻာႀကီးဟာ ရြာတစ္ရြာျဖစ္လာၿပီလို႔ဆိုၾကၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းမလပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အရာေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ႏိုင္ေနတဲ့ လူမႈကြန္ရက္ေခတ္မွာ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဘယ္သြားေနလဲ၊ ဘာစားေနလဲ စတဲ့ ေမးခြန္းမလိုဘဲ အလိုအေလ်ာက္ေျဖထားတဲ့ အေျဖေတြကိုေတြ႕ရ၊ ျမင္လာရၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတဲ့ Me &..ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေၾကာင္း စာစီစာကံုးေရးသလို ပံုနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပလာတဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးသားေနမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ပံုေတြတင္၊ ခံစားခ်က္ေတြေရး မလုပ္ဘူးလားေမးရင္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ စည္းသတ္မွတ္ထားၿပီး အမွတ္တရ၊ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြေလာက္သာတင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့ ပံုနဲ႔စာသားေတြကို like ဘယ္ေလာက္ရလဲလည္း ၾကည့္ပါတယ္။ လူ႔သဘာ၀အတိုင္း ကိုယ့္ကို ဘယ္သူေတြသတိထားမိ၊ စိတ္၀င္စားလဲဆိုတာသိလို၊ ျမင္လို၊ သေဘာက်တာေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို like လုပ္တဲ့အခါလည္း ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္သေဘာက်တာကို ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ လူတိုင္းဟာသူမ်ားေတြထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာပို စိတ္၀င္စားတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ဆရာမဂ်ဴးက အခုေခတ္က အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ့္ဘာသာ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္၊ ပါးေလးေဖာင္း၊ မ်က္လံုးေလးျပဴး၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ Me အေၾကာင္းကိုသာ စိတ္၀င္စားၿပီး We အတြက္ စဥ္းစားမႈေတြနည္းလာတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းလာေနတဲ့ ကမၻာ့ရြာေခတ္မွာ ကြၽႏ္ုပ္အတြက္၊ ကြၽႏ္ုပ္ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ကြၽႏ္ုပ္္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စတဲ့ကြၽႏ္ုပ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ေကာင္းအတြက္သာ လုပ္ကိုင္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔အတြက္၊ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြအတြက္ပါ စဥ္းစားေပးမွသာ ကမၻာႀကီးဟာ ေႏြးေထြး၊ ေပ်ာ္ရႊင္၊ သန္႔ရွင္း၊ က်န္းမာ၊ လွပ အဓြန္႔ရွည္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဆိတ္သုဥ္း၊ ပ်က္သုဥ္း၊ ညစ္ႏြမ္း၊ မလွပတဲ့ကမၻာႀကီးမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ ေနထိုင္လိုမယ္မထင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ကမၻာႀကီးလွဖို႔ ၀ိုင္းစဥ္းစားဖို႔ တိုက္တြန္းရင္း . . .