Friday, February 14, 2014
ကြၽန္ေတာ္သည္ မည္သည့္ပါတီဝင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္သလို အစိုးရႏွင့္
နီးစပ္ေသာ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ ေက်း႐ြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးႏွင့္ပင္
ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိေသာ သာမန္ျပည္ သူ တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလက္ရွိ
မီဒီယာေလာကတြင္ ေတြ႕ရွိေနရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခ အေန တင္ျပခ်က္မ်ားကို
ျမင္ရေတြ႕ရသည္မွာ သာမန္ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္ရွိသူ တစ္ဦး အေနႏွင့္
မခံရပ္ႏိုင္၍ ဒီစာေရး တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထြက္ရွိေနေသာ စာအုပ္စာေစာင္မ်ားကို ဂ်ာနယ္ဝယ္ရင္း
ေလ့လာၾကည့္ မိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ပတ္ကို ဂ်ာနယ္ေလးေစာင္ခန္႔ ဝယ္ယူ
ၾကည့္႐ႈပါသည္။ အျခား ဂ်ာနယ္ မ်ားကိုလည္း ဆိုင္ေပၚတြင္ နာရီဝက္ခန္႔ ဟိုလွန္
ဒီလွန္ ၾကည့္မိပါသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ား၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔မွာ အစိုးရ
မုန္းတီးေရး ေရးသားမႈမ်ားကိုသာ ေတြ႕ေနရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ အယူအဆမွာ အစိုးရေကာင္းရင္ ေကာင္းတာေရး၊ မေကာင္းရင္
မေကာင္းတာေရး၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မုန္းေနတိုင္း မိမိက ဘက္လိုက္
မေရးသားသင့္ပါ။ မီဒီယာမ်ားမွာ တိုင္းျပည္၏ စတုတၳမ႑ိဳင္ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ
ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးတြင္
ကေလာင္လက္နက္ျဖင့္ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ေစခ်င္ပါသည္။
SEAGamesပြဲေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ကမာၻ႔အလယ္တြင္မ်က္ႏွာပန္းလွဂုဏ္ယူခ်ီးမြမ္းေနၾကခ်ိန္တြင္ ျပည္
တြင္းမီဒီယာ အခ်ိဳ႕တို႔တြင္သာ တစ္မ်က္ႏွာခန္႔
ေကာင္းေၾကာင္း ေရးသားၾကၿပီး ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္ယမ္းနဲ႔
ျမစ္ဆံုႀကီး လဲလိုက္ရၿပီ စသည္တုိ႔သည္ မိမိအမုန္းမ်ားကို SEA Games ျဖင့္
ေခ်ပျခင္း ေအာက္တန္းက်သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို SEA Games
ႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာ့ ႐ိုးရာ ျခင္းခတ္ကစားနည္းကို ကမာၻက သိရွိၿပီး ဘရာဇီး
ကမာၻ႔ဖလားပြဲတြင္ ဖြင့္ပြဲ၌ ပါဝင္ ေဖ်ာ္ေျဖရမည္ဟုလည္း သိရွိရပါသည္။သူ႔အဆင့္ႏွင့္သူသံုးသင့္သည့္ ေငြကိုေတာ့ ႏိုင္ ငံ့မ်က္ႏွာအရ သံုးစြဲရမည္သာ
ျဖစ္ပါသည္။
ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္တြင္ သတင္းေထာက္ ေလွ်ာက္ထားပါက ေထာင္က်သည့္ အႀကိမ္ကို
ထည့္ သြင္း ေဖာ္ျပရမည္ဟု ေရးသားထားသည္ကို မွတ္သားမိပါသည္။ ကမာၻတြင္ မရွိသည့္
အရည္အ ခ်င္း မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ The Voice ဂ်ာနယ္ပါ ငန္းျဖဴႏွင့္ ငန္းနက္ ေဆာင္းပါးေလးကို
ယေန႔တိုင္ သိမ္း ဆည္း ထားပါသည္။ ဂ်ာနယ္ပါ အေၾကာင္းအရာမွာ အရာရာကို ငန္းျဖဴ
အယူအဆခ်ည္းပဲ မယူဆ ဘဲ ငန္းနက္လည္း ရွိတတ္ေၾကာင္း၊ ဘာလုပ္လုပ္ ငန္းနက္ကို
ထည့္စဥ္းစားဖို႔ လိုေၾကာင္း ဆရာေဇ ယ်သူက ညႊန္ျပထားပါသည္။ ဒီေဆာင္းပါးေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လက္ယူဆရာတြင္ လက္သမား လုပ္ရင္ မေပါ့ႏွင့္၊ ျငမ္းကို
ေသခ်ာလုပ္၊ လိမ့္က်တတ္တယ္ဟု (ငန္းနက္ အယူအဆ) ယူဆလွ်င္ ေသ ခ်ာစြာ သံ႐ိုက္ၿပီး
လုပ္ပါက ဘယ္ေတာ့မွ လိမ့္မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။ ထန္းပင္တက္လွ်င္ ေသခ်ာ ကိုင္တက္
လိမ့္က်ေသတတ္တယ္ဟု ယူဆထားလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္က
ဆန္ကုန္သည္ပါ။ ဆန္ပို႔ရင္း မေကာင္းလွ်င္ ျပန္လာမယ္ (ငန္းနက္ အယူအဆ) ဆိုၿပီး
ယူဆေတာ့ ေကာင္းတာ ပို႔တာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး
မေအးႏွင့္ ဂဏန္း ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ျပႆနာတစ္ခုကို အဆံုးထိ လိုက္ရွာေတာ့
အမွားအယြင္း မရွိေတာ့ ဘူးေပါ့။ ဒီလို စာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရသိရေတာ့
တကယ့္လက္ေတြ႕မွာလည္း အသံုးဝင္တာေပါ့။ တိုးတက္ မႈလည္း ရွိတာေပါ့။
အခုေတာ့ တခ်ဳိ႕ ဂ်ာနယ္ေတြက ဖတ္ၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ပင္
မရွိေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္လည္း အလြန္ႀကီးပါသည္။ ဟုိတစ္ေလာက လယ္ယာဝန္ႀကီး
ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စား ဆိုတာလည္း ဂ်ာနယ္၊ ကာတြန္းေတြထဲမွာ ပလူပ်ံေနပါသည္။
ဝန္ႀကီးတစ္ပါးက အရက္တုေတြ မေသာက္ၾကနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္
ဆိုပါသည္။ မေကာင္းေရးၾကသည္။ အခုဝန္ႀကီး တစ္ပါး၏ ေျပာစကားကလည္း
လႊတ္ေတာ္တင္ၿပီး အဆိုျပဳရသည္အထိ ေရာက္လာသည္။
ဥပမာ-ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးသည္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္၍ ညစာကို သံုးေဆာင္ရန္အတြက္
“ဟဲ့ ဒကာႀကီး။ ဒီည ေဆးျပင္းတယ္။ အစာခံရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီညစာငါစားမယ္။ ထမင္းပြဲျပင္ စမ္း” ဟုေျပာျခင္းကို ကပိၸယႀကီးက ဒကာ၊ ဒကာမတို႔
အၾကည္အညိဳ ပ်က္ေစရန္ ဘုန္းႀကီး ညစာ စားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု
ထင္ပါသည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနႏွင့္ ဂ်ာနယ္စာေစာင္တို႔မွ ေရးသားသူမ်ားသည္ အမုန္းအာဃာတ တို႔
ေရွ႕တန္းမ တင္ ဘဲ ျပည္သူေတြက ဒီေခတ္မီတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို စုစုေဝးေဝး
သြားၾကဖို႔ ဘယ္လိုျပင္ ဆင္ၾက မလဲ။ ႏိုင္ငံေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ
စသည္ျဖင့္ ေကာင္းရာမြန္ရာမ်ားကို မ်ား မ်ား ေရး ၾကဖို႔ တိုက္တြန္း
လိုက္ရပါသည္။
No comments:
Post a Comment