အသံုးမဝင္ပါက လႊင့္ပစ္နုိင္ပါသည္….. သို႔ေသာ္ အမိႈက္ပံုးထဲ

အကယ္၍ သင္သည္ သင့္အပူႏွင့္သင္ သို႔မဟုတ္ သင့္ခ်ိန္းဆိုမႈႏွင့္သင္ သို႔မဟုတ္ သင့္အဆင္မေျပမႈႏွင့္သင္ စိတ္ေစာ၍ျဖစ္ေစ၊ အေပ်ာ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မရႊင္လန္း ညစ္ ေထး မႈႏွင့္ျဖစ္ေစ အေရးတႀကီးေလွ်ာက္ေနစဥ္ တစ္စံု တစ္ေယာက္က သင္ေရွ႕မွေန၍ စာရြက္တစ္ခုခုကို ကမ္းေပးသည္ဆိုပါစို႔။ ထိုအရာအတြက္ သင့္ဆီကလည္း တစ္ျပား
တစ္ခ်ပ္မွ မေတာင္းသလို သင္ကလည္း ေပးစရာမလိုပါ။ သင္ဘာလုပ္မည္နည္း။ ေႏွာင့္ယွက္သည္ဟုထင္ပါသလား။ ႐ႈပ္သည္ဟုထင္ပါသလား။ စိတ္ညစ္စရာ ဟုထင္ ပါသလား။ အသံုးဝင္သည္ဟုေရာ ထင္ပါသလား။

 တကယ္ေတာ႔ အထက္ကေမးခြန္းေတြကို စစ္တမ္းတစ္ခုလို ဒါမွမဟုတ္ ဥာဏ္စမ္း တစ္ခုလို အေျဖမ်ားကို ေအဘီစီဒီတပ္၍ ႏွစ္သက္ရာတစ္ခု ေရြးေျဖပါဟု တစ္ဦးခ်င္း ေမးခ်င္မိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ေနထုိင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လူစည္ကားရာ ေနရာမ်ားတြင္ ေျခတစ္လွမ္းစာပင္ မလြတ္လပ္ခ်င္ေသာ က်ပ္က်ပ္သပ္ သပ္ပလက္ ေဖာင္းေပၚတြင္ေလွ်ာက္ဖူးသူမ်ားကို ေမးလိုျခင္းျဖစ္သည္။ အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အစတြင္ေရးခဲ႔သည့္အေျခအေနမ်ိဳးကို လူတိုင္းႀကံဳဖူးၾက မည္ျဖစ္ေ သာေၾကာင့္ပင္။ မထူးဆန္းဟု ထင္မိေသာအခါ မထူးဆန္းေတာ႔ပါ။ အနည္း ငယ္ အာ႐ံုစုိက္မိမည္ဆိုပါက မထူးဆန္းသည့္တိုင္ ယခင္က မျမင္ခဲ႔ဖူးသည့္ မရခဲ႔ဖူး သည့္အေ တြး တစ္စတေလရႏုိင္ေျခလည္းရွိပါသည္။ ရရမည္ဟု ယတိျပတ္မဆိုဝံ႔ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေလာကတြင္ ၾကည့္ေသာမ်က္စိတို႔ မတူၾကသလို ျမင္ေသာ အျမင္ႏွင့္ ရေသာအေတြးမ်ားလည္း ကြဲျပားေနၾကသည္က သဘာဝပင္ျဖစ္သည္မဟုတ္ ေလာ။

ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေငးေနမိသည္။ သူဝတ္စားထားသည္က သပ္ရပ္သည္။ ေရာ္ ဘာဖိနပ္၊ ကခ်င္ပုဆိုးအနီႏွင့္ ရွပ္အက်ီ အျဖဴလက္တိုေပၚတြင္ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္ သိုင္းထားသည္။ ဦးေခါင္းတြင္ေတာ႔ အျဖဴအနက္ က်ားကြက္ဒီဇိုင္းႏွင့္ ဦးထုပ္။ သူ႔အလုပ္က မထမ္းပိုးရပါ။ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားမဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ေစ်းေရာင္းသကဲ႔သို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ ဟုတ္သည္။ သူ႔အလုပ္က ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြကို သူ႔လက္ထဲမွ စာရြက္ ေလးကမ္း႐ံုသာျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္သူကမ္းသည္။ ေပးသည္။ သူ႔ေရွ႕မွ ျဖတ္ သြား သူတိုင္းကို သူကမ္းသည္။ ကေလးလူႀကီး က်ားမ မေရြးပါ။ လူမ်ိဳးေရးမခြဲျခားပါ။ ထိုသူ ရ၍ ဤလူ မရ မရွိပါ။ သူ႔ေရွ႕ျဖတ္သြားလွ်င္ေတာ႔ အကုန္ရၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယူပါ ယူပါဟု သူမေအာ္။ မယူမေနရဟုလည္း စည္းကမ္းခ်က္မရွိ၊ မယူသူမ်ားကိုလည္္း သူအျပစ္မဆို။ ျငဴစူျခင္းလည္း မရွိ။ ေသခ်ာသည္က သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယူျခင္း မယူ ျခင္းအတြက္ ခံစားခ်က္မရွိသည္က ေသခ်ာပါသည္။ ထို႔ထက္ပို၍မူ သူ႔မ်က္ႏွာက ခံစားခ်က္မဲ႔၍ ခပ္တည္တည္ပင္ျဖစ္ေနပါေသးသည္။

 ”ဒီအလုပ္က ရယ္စရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ဒီလိုပဲေဝေပးလိုက္တာပဲ။ ဘာမွေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေၾသာ္ သူတို႔ လက္မအားလို႔ မယူတာလို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ဘယ္ လိုမွ ေတာ႔မခံစားရပါဘူး” ဟု လွည္းတန္းမွ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔လူမ်ားၾကား ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေဝ ေနသူ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေမာင္မင္းမင္းဦးက ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ဆက္ေျပာလိုက္ေသးသည္။

   ”ဒီအလုပ္က ေရရွည္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ တျခားအလုပ္လည္းလုပ္တယ္”တဲ႔။

 ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ စည္ကားရာေနရာမ်ားတြင္ ထိုသို႔ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေဝသူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္စၿမဲပင္။ အားလံုး၏ အျပဳအမူက တစ္ပံုစံတည္းဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ လူစည္ ရာေနရာတြင္ရပ္မည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားကို စာရြက္ကမ္းေပးမည္။ ယူယူ မယူယူ ကမ္းထားေသာလက္ကိုေတာ႔ မ႐ုပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔လက္က ကိုယ္႔ကိုဟန္႔တားထားသလိုလို တမင္လုပ္သလုိလိုျဖစ္တတ္သည္။ ထိုအတြက္လည္း သူတို႔ဆီက အားနာၿပံဳးသို႔မဟုတ္ ”ေဆာရီး”ဆိုသည့္စကားကို ၾကားရဖို႔ မေမွ်ာ္ လင့္ ေကာင္းပါ။အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဒါက သူတို႔စတိုင္။ ထို အခ်က္ကို လက္မခံပါက ေသခ်ာပါသည္။ သင္သည္ ရန္ကုန္ပါး မဝေသးေသာ သူသာ ျဖစ္ေပ မည္။ ေမာင္ မင္းမင္းဦးက

လႈိင္သာယာတြင္ ေနသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းက ေလးတန္း။ စာသင္ခံုမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းခန္းအေၾကာင္းလည္း မေမးလိုေတာ႔။ ျမန္မာ႔ လူမႈဘဝ၏ ထူးမျခားနားဇာတ္ လမ္းမ်ားထဲတြင္ သူ သည္လည္း ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္မည္။ ႏွစ္ သက္စရာတစ္ခု ကေတာ႔ သူက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆင္ယင္ ကာ အလုပ္လုပ္တတ္ သည္ကုိ ျဖစ္ သည္။

”ကြၽန္ေတာ္က ဒါလုပ္တဲ႔အခါ ဒီလိုပဲ ဝတ္တတ္ တယ္” ဟု အက်ႌအျဖဴကို အမွတ္တမဲ႔ငံု႔ၾကည့္ၿပီး သူက ေျပာလိုက္သည္။

ဤလိုလုပ္ငန္းမ်ိဳးတြင္ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကသူအမ်ားစု က လူငယ္မ်ားသာ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတြ႕ရသည္က ကေလးမ်ား။ ေက်ာင္းဝင္း ၏ ျပင္ပ တြင္ ေရာက္ေ နၾက ေသာ္လည္း ပ်က္စီးေလလြင့္မေနဘဲ ဤသို႔ သမၼာအာဇီဝ က်က် လုပ္ေနၾကသည္က မဆိုးဟုသတ္မွတ္ရမည္။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔အလုပ္ လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းမလိုေသာ၊ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီး မလိုေသာ၊ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံႏွင္႔ အကပ္မလိုေသာ အလုပ္မ်ိဳးက ရွားသည္။ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကေတာ႔ လုပ္ လိုစိတ္ႏွင့္ ႐ိုးသားမႈပဲ လိုသည္။

ရန္ကုန္တြင္ ေၾကာ္ျငာယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာၿပီး ေနာက္ တခ်ိဳ႕က ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား၊ ေရဒီယိုႏွင့္ ေနရာ အႏွံ႔တြင္ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ မ်ား ေထာင္ၾကသည္။ မိမိကုန္ပစၥည္းေပါက္ေအာင္ ႀကံဆ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔လုပ္ႏုိင္စြမ္းမရွိသူမ်ား ကေတာ႔ ဒီလိုလက္ ကမ္း ေၾကာ္ျငာစာ ရြက္ေလး မ်ားျဖင့္ လူထုၾကားပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္လုပ္သည္။ သူတို႔အတြက္လည္း အရင္းအႏွီးကုန္က် စရိတ္နည္းသလို အခြန္အခလည္း ထပ္မကုန္သည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုမို႔ တြင္တြင္ က်ယ္ က်ယ္ သံုးၾကျခင္းဟု ထင္ရသည္။

”ရြက္ေရ ၅ဝဝ ကုန္ရင္ သံုးေထာင္ရတယ္။ ကိုယ္ ႏိုင္သေလာက္ ယူေပါ႔။ အရြက္တစ္ေထာင္ေလာက္ယူၿပီး က်န္ရင္လည္း ျပန္သြင္းလို႔ရတယ္။ ကုန္သေလာက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံရမွာေပါ႔” ဟု ေမာင္မင္းမင္းဦးက အလုပ္သေဘာကို တစ္ခြန္းေမး တစ္ခြန္းေျဖသည္။ သူက သိပ္စကားမေျပာခ်င္။ သူ႔အလုပ္ကို ေႏွာင့္ ယွက္ေနသည္ဟုပင္ ထင္ေနလားမသိ။ တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေန႔စဥ္နီးပါး ျမင္ေတြ႕ ႀကံဳရတတ္သည့္ သူတို႔ရပ္ တည္မႈကို စိတ္ဝင္စားျခင္းသာျဖစ္ သည္။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္စားပြဲထိုးလည္း လုပ္ခဲ႔သည္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္တြင္လည္း လုပ္ခဲ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ ဒီ အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္လာျခင္း။

 ”စရိတ္ၿငိမ္းကေတာ႔ အဆင္မေျပဘူး။ အိမ္ကို ပိုက္ဆံျပန္ေပးရေတာ႔ ပုတ္ျပတ္ပဲလုပ္တယ္” ဟု ေမာင္မင္းမင္းဦးက တံုးတိတိ ေျပာ သည္။  ဒီအလုပ္တြင္ အခ်ိန္သတ္ မွတ္ခ်က္က အလုပ္အပ္ႏွံသူေပၚ မူတည္သည္။ သူတို႔လာခိုင္းခ်ိန္တြင္သြား၍ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ယူ႐ံုပင္။ ၿပီးလွ်င္ ေတာ႔ ကိုယ္ေရြးထားေ သာ ေနရာသို႔ သြား အလုပ္စ။ စာရြက္ကုန္လွ်င္ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးၿပီ။ ပိုက္ဆံသြားထုတ္၍ ျပန္။ လြယ္လိုက္တာကြာဟု ဆိုလိုက ဆုိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ဟူသည္က ေခြၽးထြက္ သည္ျဖစ္ေစ၊ မထြက္သည္ျဖစ္ေစ ဖိအား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတတ္ပါသည္။ တစ္ေနကုန္ လူေတြၾကားတြင္ မတ္တတ္ရပ္၍ ေတာက္ေလ်ာက္ ကမ္းေနရျခင္းတြင္လည္း ဖိအားက အမွန္ရွိသည္။ ရြက္ေရ ၅ဝဝ ကုန္မွသာ သံုးေထာင္ ရမည္ျဖစ္ရာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားထဲမွ လူ ၅ဝဝ လံုးသာ မယူဘဲ ျငင္းဆန္ခဲ႔ပါ     လွ်င္ ———-။

သူႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာတစ္ခုရွိသည္။ အေျဖဟု လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္လိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္၊ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကေတာ့ ကမ္းမည္သာ။ သူ႔ဆီက ခ်က္ခ်င္းယူၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာတင္ ျပန္လႊတ္ပစ္လိုက္ပါ ေစဦး၊ သူကေတာ႔ မည္သို႔မွခံစားရမည္မဟုတ္။ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးသည္က လက္ထဲ မွ စာရြက္မ်ား တျဖည္းျဖည္းနည္းသြားဖို႔။ ျမန္ျမန္ကုန္လွ်င္သူတို႔ျမန္ျမန္ပိုက္ဆံရ၍ ျပန္ရမည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ ျပန္သည္ကလည္းအျခားကေလး မ်ားလို ေဆာ႔ ကစား ေပ်ာ္ ပါးရန္ မဟုတ္။ ေမာင္မင္းမင္းဦးက ဒီအလုပ္သိမ္းၿပီး ညေနတြင္ ကုန္ထမ္းရေသးသည္။

 ”ကုန္ထမ္းရင္ေတာ႔ စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ေပါ႔” ဟု အလုပ္ႏွင့္ကိုက္ညီ ေအာင္ေရြးခ်ယ္ဝတ္ဆင္ေသာ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္စတိုင္ကို ေျပာျပေသးသည္။ လွည္းတန္း ကေတာ႔ ထံုးစံအတုိင္း လူကမျပတ္။ေမာင္မင္းမင္းဦး ခဏနားစဥ္မွာ ေတာ႔ သူ႔တာဝန္ကို တစ္လွည့္ယူ ထမ္းေပးသူလည္း ရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ ဒီအလုပ္ အတြက္ လႈိင္သာယာမွေန၍ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သာရွိေသးေသာ သူ႔ညီမေလးသက္ထားခင္ကေတာ႔ သူ႔အစ္ကိုလိုမဟုတ္။ ကေလး သာသာမို႔လည္း ဟန္မေဆာင္တတ္သည္က ေပၚလြင္သည္။ သူကလည္း ဒူးအထိေရာက္ ေနသည့္လြယ္အိတ္ပြပြႀကီးကို စလြယ္သိုင္းထားသည္။ ဆံပင္မ်ားကို ၾကက္ေ တာင္ ႏွစ္ဖက္ခြစီးထားၿပီး ျဖတ္သြား ျဖတ္လာလူမ်ားကို သူက ေသခ်ာၾကည့္သည္။ စတိုင္က် က်လွလွပပ ဝတ္စားထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတြ႕ေတာ႔ သူ႔အေငး၏ အဓိပၸာယ္ကို ကြၽန္ေတာ္နား လည္လိုက္သလိုပင္။ သူက သူ႔အစ္ကိုလို မဟုတ္ပါ။ မယူဘဲထြက္သြားေသာ လူ မ်ားကို သူၾကည့္ပံုက ဆူဆူပြပြ။ ”ဟြန္း အလ ကားလည္းေပးရေသးတယ္။ ဒါေလး ယူသြားေတာ႔ဘာျဖစ္မွာလဲ”ဟု သူထုတ္မေျပာေသာ္လည္း သူ၏ခပ္စူစူႏႈတ္ခမ္းက ထို သို႔ေျပာေနသကဲ႔သို႔ပင္။ သူက သူ႔အစ္ကို ထက္ေတာ႔ ပညာအရည္အခ်င္းက တစ္တန္း ပိုပါသည္။

သူက ၅ တန္းမွေက်ာင္းထြက္ခဲ႔သူ။ မိုးမရြာ၍ သူတို႔ အလုပ္မပ်က္ေသာ္ လည္းက်ဲက်ဲ ပူေသာေနေရာင္ေအာက္တြင္လည္း သူ႔အတုိင္းအတာႏွင့္ သူပင္ပန္းမည္ကို သံသယျဖစ္စရာမလိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသည္က သူတို႔အလုပ္တြင္ တကယ္ေဝ မေဝ ေစာင့္ၾကည့္သူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ရာ ဤသို႔မေဝဘဲ မလုပ္ဘဲ အစေဖ်ာက္၍ ပိုက္ဆံထုတ္လွ်င္ေရာ ဆိုသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္။

 ”အဲလိုမလုပ္ပါဘူး။ ေဝစရာရွိေဝတာပဲ”ဟု ေမာင္မင္းမင္းဦးက ခပ္တည္တည္ပင္ ေျပာသည္။ ထိုအရာက ႐ိုးသားမႈျဖစ္သည္။ ယူျခင္းမယူျခင္းက သူ႔အတြက္ ျပႆနာ မဟုတ္။ သူ႔တာဝန္က ယူထားသည့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ားကုန္ေအာင္ကမ္းမည္။ သူ႔ေရွ႕ တြင္ပင္ လႊတ္ပစ္ပစ္၊ ဆုတ္ပဲၿဖဲၿဖဲ။ အလကားေဝျခင္းျဖစ္၍ သူမပိုင္။ လမ္းသြားလမ္းလာ မ်ားကို အခန္႔မသင့္ပါက ေႏွာင့္ယွက္ ေနသလိုျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေႏွာင့္ယွက္ေနျခင္း မဟုတ္။ သူတို႔အလုပ္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

”အရင္ကေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါး ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မၾကည့္ေတာ႔ ဘူး။ တကူးတကေတာ႔ လုပ္မယ္႔သူကို လိုက္ခ်ိတ္စရာမလိုပါဘူး။ ဒီနားမွာဆို အဲလိုလုပ္
ခ်င္သူေတြ ပိုေပါပါတယ္” ဟု လွည္းတန္း ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္းအတြင္းမွကြန္ျပဴတာ ႏွင့္ ဘာသာရပ္သင္တန္းတစ္ခုမွ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးက ေျပာသည္။ အလကားေဝ သည့္ သူတို႔ေၾကာ္ျငာကေတာ႔ အလကားမျဖစ္ေၾကာင္းကို ”လူႏွစ္ ဆယ္သံုးဆယ္ေလာက္ေတာ႔ ရတတ္ပါတယ္။ အလိုေဝၿပီးတဲ႔အခါေတြမွာ ဖတ္မိၿပီး သိၿပီး လာစံုစမ္း တတ္ၾကတာ ရွိပါတယ္”ဟု ၄င္းက ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ႔ အလကားရေသာ အရာဆိုပါက လူမ်ားက တန္ဖိုးထားမႈနည္းေသာ္ လည္း အခ်ည္းႏွီးေတာ႔လည္း မျဖစ္ေၾကာင္းကို ထိုစကားကသက္ေသခံေနျခင္းမဟုတ္ေလာ။ အကယ္၍ သင္သည္ သင့္အပူႏွင့္သင္ သို႔မဟုတ္ သင့္ခ်ိန္းဆိုမႈႏွင့္သင္ သို႔မဟုတ္ သင့္ အဆင္ မေျပမႈႏွင့္ သင္ စိတ္ေစာ၍ျဖစ္ေစ၊ အေပ်ာ္ႏွင့္ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မရႊင္လန္းညစ္ေထးမႈႏွင့္ျဖစ္ ေစ အေရးတႀကီးေလွ်ာက္ေနစဥ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သင္ေရွ႕မွေန၍ စာရြက္ တစ္ခုခု ကို ကမ္းေပးသည္ ဆိုပါစို႔။ ထိုအရာအတြက္ သင့္ဆီကလည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မ ေတာင္းသလိုသင္ကလည္းေပးစရာမလိုပါ။ သင္ဘာလုပ္ မည္ နည္း။ ေႏွာင့္ ယွက္သည္ ဟုထင္ပါသလား။ ႐ႈပ္သည္ဟု ထင္ပါသလား။

စိတ္ညစ္စရာဟု ထင္ပါသလား။ အသံုး ဝင္သည္ဟုေရာ ထင္ပါသလား။ တကယ္ေတာ႔ အထက္ကေမးခြန္းေတြကို စစ္တမ္း တစ္ခုလို ဒါမွမဟုတ္ ဥာဏ္စမ္းတစ္ခုလို အေျဖမ်ားကိုေအဘီစီဒီတပ္၍ႏွစ္သက္ရာ တစ္ခုေရြးေျဖပါဟု တစ္ဦးခ်င္း ေမးခ်င္မိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘာမဟုတ္သည့္ အျပဳအမူတစ္ခုခု သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္ႏိုင္သည့္အက်ိဳးတရားျဖစ္ေစသည္ ဆိုပါက ထိုအျပဳအမူကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္သင့္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ႔ ထိုသို႔ပင္ထင္မိပါသည္။ အက ယ္၍ သင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လူစည္ကားရာေနရာ တစ္ခုခုတြင္ သင္ႏွစ္ သက္ခ်င္မွ ႏွစ္သက္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ႔သို႔လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာတစ္ခုခုေဝေသာ လူငယ္ တစ္ဦးဦး သို႔မဟုတ္ ကေလးတစ္ဦးဦးႏွင့္ႀကံဳသည့္အခါ မျငင္းဆန္ဘဲယူလိုက္ ေစခ်င္ပါသည္။ အဘယ္႔ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအျပဳအမူသည္ စြမ္းသေလာက္ တတ္ႏုိင္ သ ေလာက္ ႐ိုး႐ိုးသားသားအလုပ္လုပ္ေနေသာ ကေလးမ်ားကို ကူညီလိုက္ျခင္း ျဖစ္သကဲ႔သို႔ သူတို႔၏အလုပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္ကိုလည္း အားေပးရာေ ရာက္ေ သာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကို မျဖစ္မေန လက္ခံရမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မဆိုပါ။

သို႔ေသာ္သင္ထိုအခ်က္ကို အနည္းငယ္ေတြးလိုက္မိၿပီဟုဆိုပါလွ်င္ အထက္တြင္ေမး ခဲ႔သည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရန္ အေျဖအသင့္ရွိေနၿပီဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆပါသည္။ တကယ္ ေတာ႔ ေနာက္ထပ္အေျဖတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးသည္။ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ဘာရယ္မဟုတ္ ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ထိုစာရြက္၏ အေပၚဆံုးတြင္ ေရးထားေသာ ဝါက်ကိုျမင္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာတက်ၿပံဳးမိ ပါသည္။ ထိုစာေၾကာင္းေလးမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။

 ”ဤ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာသည္ လူႀကီးမင္းတို႔အတြက္ အသံုးမဝင္ပါက ေက်းဇူးျပဳ ၍ အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ေပးပါရန္”

ေအာင္ခြန္းဆက္